ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα, είμαι άνδρας και παρότι εμφανίσιμος, αν και 25 χρόνων, δεν έχω σχέσεις κτλ. Δεν έχω κάποιο θέμα επικοινωνίας, είμαι κοινωνικός και λαϊκό παιδί, απλώς δέχθηκα πολλά άκυρα από κοπέλες. Επίσης, πολλοί φίλοι και γνωστοί μου έχουν το ίδιο θέμα. Τι λέτε ότι φταίει για αυτό και ποιους τρόπους αντιμετώπισης προτείνετε.

Οι παρέες νεαρών αγοριων ειναι το χειροτερο ειδος ανθρώπου. Χθες βραδυ, καθώς επεστρεφα σπιτι μου, στο παρκάκι της γειτονιάς απεναντι απο το σπιτι κατι τυποι ουτε καν εφηβοι μόλις με ειδαν άρχισαν να αυτοεξεφτελιζονται και λεγανε συνεχως "πως εισαι ετσι" και πως εισαι ετσι. Προφανως για εμενα το λεγανε αφού εγω περναγα εκεινη την ωρα.. Πραγματικά δεν δικαιολογειται αυτο και ουτε μου αρέσει στην ηλικια μου τριαντάρα να δεχομαι τετοια επιθεση απο κατι αχρηστους. Ενιωσα απιστευτο θυμό μου ηρθε να τους βρισω ασχημα αλλα δεν είπα τιποτα και λυπηθηκα οσους ατυχους εχουν πραγματι κάτι στην εμφανιση τους που φαινεται ως αρνητικο, ποση αδικια θα εχουν υποστει εκει εξω. Πραγματικά λυπαμαι για τη νεολαια. ααπο το κακό στο χειρότερο.

Δεν ξέρω ευτυχώς ή δυστυχώς αλλά κάθε φορά που τελειώνει μια ομορφη κατάσταση , ενα ταξίδι, ενα καλοκαίρι ,στην αποφοίτηση του λυκείου , ποσο μάλλον σε θανάτους με πιάνει μια μελαγχολία , απίστευτη συγκίνηση , και κάποιες φορές κλάμα. Ειδικα με το όταν τελειώνει ενας κυκλος , μια πορεία , δενομαι με τους ανθρωπους και τις καταστασεις , δυσκολεύομαι να συνεχίσω μπροστά, θυμάμαι τα παλιά και νιώθω πως τίποτα δεν μπορεί να είναι οπως τις αναμνησεις . Αυτό το ‘’όλα τα ωραία κάποτε τελειωνουν ‘’ με οδηγεί ισως στο να δισταζω να τα ζήσω για να μην τα ξανα χάσω . Είμαι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και φοβάμαι μήπως κουράζω τους γύρω μου με αυτό το ιδιαίτερο σημείο του χαρακτήρα μου . Πως να το καταπολεμήσω;

Ένας δοτικος άνθρωπος που γενικά έχει πολλές παρεες σου κάνει αγκαλιες ξαφνικά, σου ακουμπά τον ώμο και σου κάνει σχόλια τύπου «τι καλό παιδί είσαι « «τι όμορφα που εγιναν τα μαλλάκια σου « Συχνά. Φιλικό ή ερωτικο πιστεύετε; Δεν ενδιαφέρομαι γιατί είμαι αλλου και δεν νομίζω ότι είναι το δεύτερο αλλά είμαι περίεργη γιατί τελευταία γίνεται συχνά και μπροστά και στην παρέα . Πιστεύω ότι δεν οδηγούν όλα εκεί αλλά πείτε και εσείς. Δεν έχω πολλές εμπειριες :)

Πάνε Χ χρόνια από τη μέρα που όλα τελείωσαν και ο εσωτερικός πόλεμος που ακολούθησε τελικώς είχε μεγάλο τίμημα. Πώς προχωράς παρακάτω όταν όντως είχες βαθειά συναισθήματα και δεν ήθελες επί της ουσίας να το τελειώσεις αλλά η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο? Κάθε εμπόδιο για καλό λένε οι παλιοί και ότι ο καλύτερος γιατρός είναι ο χρόνος. Στιγμές, μέρες, μήνες, χρόνια περνούν και κάποια στιγμή τελειώνουν τα δάκρυα. Λες μέσα σου πάει τελείωσε και προσπαθείς να προχωρήσεις παρακάτω. Λες είμαι καλά κάθε μέρα που ξυπνάς, μέχρι μια μέρα να καταλάβεις ότι απλά λες ψέματα στον εαυτό σου μήπως και τον πείσεις ότι όντως είσαι καλά. Αν πεις ένα ψέμα πολλές φορές φτάνεις να το πιστεύεις ως αλήθεια. Δεν είσαι καλά, η πληγή δεν έκλεισε και συνειδητοποιείς ότι ίσως δεν θα κλείσει ποτέ. Ξαπλώνεις και κλείνεις τα μάτια σου και όλα είναι ακόμα εκεί, ξυπνάς πάλι και λες είμαι καλά, δεν είσαι όμως, πονάς και υποφέρεις σιωπηλά. Φοράς το προσωπείο σου για να αντιμετωπίσεις τον κόσμο και λίγο λίγο σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Κάθε μέρα είναι σαν μια επανάληψη, η μέρα της μαρμότας που λέμε. Ο πόνος είναι εκεί, συνεχής, αδυσώπητος, ανελέητος, αδίστακτος, αμείλικτος... Ξεκινά νέα μέρα, λες είμαι καλά, δεν είσαι καλά, η ψυχή σου ένα κομμάτι τη φορά χάνεται, όλα γύρω σου αδιάφορα, δεν μπορείς να αντλήσεις έστω και λίγη χαρά από πουθενά. Νέα μέρα νέα αρχή και είμαι καλά έως ότου δεις κάτι που θα σε γυρίσει πάλι πίσω και βλέπεις κάτι κάθε μέρα, παντού, στο δρόμο, στη δουλειά, στην τηλεόραση, παντού... Δεν είσαι καλά. Και κάποια μέρα το παίρνεις απόφαση, αυτή είναι τώρα η ζωή σου, το αποδέχεσαι και το κάνεις μέρος της ψυχης σου, όταν το μόνο που σου έχει μείνει είναι ο πόνος μαθαίνεις να ζεις με αυτόν, σε πλάθει, σε καθορίζει σε σημείο που δεν πίστευες ποτέ, κλείνεσαι στον εαυτό σου και απομακρυνεσε από όλους και όλα. Το μόνο που θες είναι να κλείσεις μια πόρτα πίσω σου, να χαθείς στις αναμνήσεις σου, να μη μιλάς με κανέναν, να μη βλέπεις κανέναν πέρα από τα άκρως απαραίτητα. Ο πόνος εκεί, συνοδοιπόρος σε όλα, μια σταθερά πέρα από ότι φανταζοσουν στη ζωή σου. Είμαι καλά... Δεν είμαι καλά... Καμία σημασία δεν έχει, κάνεις δεν νοιάζεται, κάνεις δεν ασχολείται, κάνεις δεν κατανοεί.

Σήμερα δώσανε υποχρεωτική άδεια σε μια συνάδελφο που είχε ανέβει τα τελευταία χρόνια πολλά σκαλοπάτια λόγω της εργατικότητάς της. Εργαζόταν πολύ και το άξιζε που προχώρησε τόσο γρήγορα γιατί είναι ικανή και συνεπής στη δουλειά της. Δυστυχώς όμως κατά καιρούς κακοποίησε λεκτικά και πρόσβαλλε ιεραρχικά κατώτερους συναδέλφους της. Δεν υπήρξα ποτέ μάρτυρας αλλά όλοι το γνωρίζουμε.Είναι πασίγνωστο και από τη στιγμή που έγινε γνωστή η πρώτη καταγγελία ακολούθησαν και άλλες. Ακόμη και από πρώην συνάδελφους που πλέον εργάζονται αλλού. Προφανώς δεν ξέχασαν με ποιόν τρόπο αναγκάστηκαν να φύγουν, δεν άντεξαν το μπούλινγκ από την συγκεκριμένη και έφυγαν για να γλιτώσουν.Εμένα προσωπικά με είχε στηρίξει και ποτέ δεν μου φέρθηκε άσχημα. Με βοήθησε στο ξεκίνημά μου όπως και άλλους που την γνώρισαν από την καλή της πλευρά. Λυπάμαι για εκείνη γιατί δεν προσπάθησε να γίνει καλύτερη σαν άνθρωπος και να μην εξοντώνει όσους δεν μπορούν να τα βάλουν μαζί της. Ξέρω ότι τρεις πρώην συνάδελφοι χρειάστηκαν ψυχολογική υποστήριξη εξ αιτίας της και ακόμη τώρα μετά από χρόνια την φοβούνται και ας έχουν αλλάξει δουλειά. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί σε ορισμένους έβγαζε τόσο μοχθηρό πρόσωπο. Ένιωσα την επιθυμία να πάω στα γραφεία να την υποστηρίξω, με την έννοια να πω πόσο με βοήθησε εμένα και άλλους στην εταιρεία. Συγκρατήθηκα γιατί σκέφτηκα όσους υπέφεραν και κακοποιήθηκαν λεκτικά και ψυχολογικά από εκείνη. Δεν ξέρω τι να κάνω αν προσπαθήσω να την βοηθήσω είναι κακό για τα θύματα, αν δεν πω τίποτα είναι αχαριστία για την βοήθεια που μου πρόσφερε. Δεν ξέρω γιατί μου φέρθηκε τόσο καλά, έκανε πράγματα που δεν ήταν υποχρεωμένη να κάνει και ας ήξερε ότι κι εγώ θα ανέβω γρήγορα σκαλοπάτια,ήταν φανερό.Θέλω να πω ότι δεν υποστήριζε επιλεκτικά άτομα τα οποία δεν έβλεπε ανταγωνιστικά. Από τότε που έμαθα ότι τρομοκρατεί εργαζόμενους κράτησα αποστάσεις και δεν είχα πολλά πάρε δώσε ούτε δέχτηκα άλλη βοήθεια από εκείνη. Το κατάλαβε το αποδέχτηκε και είχαμε μόνο τα τυπικά. Τώρα δεν ξέρω τι να κάνω και αν πρέπει να μιλήσω. Να πάω στα γραφεία και να πω ότι έχω βοηθηθεί πολύ από την συγκεκριμένη, ή να μην μιλήσω για να μην αδικήσω τους υπόλοιπους; Ακούστηκε ότι θα παραμείνει εκτός δουλειάς, γίνεται έρευνα και αν αποδειχτούν όσα της προσάπτουν θα πάρει πόδι.

Έκανα ένα λάθος πριν κάποια χρόνια και παντρεύτηκα με έναν άνθρωπο που δε θα έπρεπε.Απο τότε που ζήτησα διαζύγιο δεν ασχολήθηκε ποτέ ,έπρεπε μόνη μου να κινήσω τη διαδικασία, σηκώθηκε έφυγε και δεν ξέρω που μένει κι ούτε με νοιάζει,αλλά απορώ πως έχει τόση γαϊδουρια ,δεν θέλησε ποτέ να μου το δώσει και παρόλο που πέρασαν χρόνια δεν έκανε την παραμικρή κίνηση για να τελειώνει πιο νωρίς όλο αυτό, τόση κακία πια.Και θα ήταν ευκολότερο και για αυτόν να ξαναπαντρευτεί. Μια ταλαιπωρία για ένα καπρίτσιο. Εμένα αν μου το λέγε θα πήγαινα την άλλη μέρα να υπογράψω να τελειώνω. Τώρα πως μερικοί άνθρωποι τους αρέσει να αφήνουν τις εκκρεμότητες που έχουν στη μέση δεν καταλαβαίνω.

Πρόσφατα έτυχε απρόοπτο σοβαρό ιατρικό θέμα σε στενό μου οικογενειακό πρόσωπο και έπρεπε να μεταβώ εκτάκτως στο εξωτερικό όπου ακόμα είμαι και ακόμα νοσηλεύεται. Με το που έγινε αυτό, όλοι οι φίλοι και φίλες που για γέλια, εξόδους και κουτσομπολιό δεν έχαναν ευκαιρία, εξαφανιστηκαν. Λείπω σχεδόν ένα μήνα τώρα και οι περισσότεροι δεν έστειλαν ουτε ενα μήνυμα ενδιαφέροντος, ενώ ήξεραν ότι θα πηγαινα. Κι αυτοί που έστειλαν, ήταν για μια φορά και μετά χάθηκαν πάλι. Τελικά κατάλαβα ότι όλοι είναι ψεύτικοι...

Διεγνωσθη στα 34 μου με αποφευκτικη διαταραχή προσωπικότητας,πότε μου δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί έχω δυσκολία στο να είμαι κοινωνικός,στο να έχω διαπροσωπικές σχέσεις,να μην μπορώ να διατηρώ φιλίες η να έχω σεξουαλική ζωή. Ξόδεψα ένα μεγάλο ποσό σε ψυχοθεραπείες χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Οι γύρω μου πάντα με αντιμετώπιζαν με χαρακτηρισμους ως weirdo,psycho,πολύ κλειστό,μυστικοπαθή και οι γυναίκες ως το ήσυχο καλό παιδί. Η κοινωνικοποίηση για μένα είναι δύσκολη,το αποφευκτικο στοιχείο και η ευαισθησία στις γνώμες των άλλων η στην αρνητική κριτική με πληγώνουν συναισθηματικά. Δεν ξέρω ποια είναι η λύση τελικά,έχω κάνει προσπάθειες αλλά παραμένει δύσκολο.

Τον Ιούνιο κλείνω τα 35 και μέχρι σήμερα παραμένω οικονομικά και σεξουαλικά αδρανής. Δυστυχώς ο κοινωνικός αποκλεισμός κατά τη φοίτησή μου στην υποχρεωτική εκπαίδευση και μετέπειτα η ψυχιατρική μου νοσηλεία, ένα μήνα πριν γιορτάσω τα 20α γενέθλιά μου, άφησαν ανεξίτηλο στίγμα στην προσωπική μου ταυτότητα.