ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι στιγμές που οι άνθρωποι προσφέρουν βοήθεια σε ανθρώπους ή σε ζώα που υποφέρουν είναι πολύ πιο σημαντικές και αξιοθαύμαστες από αυτές που προσεύχονται... Και ένας " Άθεος " που βοηθάει και σώζει ψυχές είναι πολύ πιο Χριστιανός( κι ας μην το παραδέχεται ) από έναν θρησκόληπτο που πηγαίνει καθημερινά στην εκκλησία και μισεί τους πάντες...

Εχω βαρεθεί να γυρνάω σπιτι και να ειμαι μονη, να μην εχω εναν σύντροφο κάποιον να του δείχνω την αγαπη μου! Εχω βαρεθεί με όποιον γνωριζω να μην καταλήγει πουθενα, να μη προχωράει περα απο 2 3 ραντεβου! Δε ξερω τι φταίει εχω κατηγορήσει εμενα εχω προσπαθήσει μα αλλαξω κάποια πραγματα μηπως ηταν απωθητικά παλι τιποτα ! Εχω προσπαθήσει να δειξω και γω λιγο περισσοτερο ενδιαφέρον πριν τον αλλον παλι τιποτα, δε ξερω αν ηταν αρκετό η λιγο Αλλα τι να κανω αλλο πια! Νιώθω απογοήτευση και πως ποτε δε γνωρίσω κάποιον που θα μου αρεσει και θα παει και καλα παντα κτι θα το χαλαει! Εχω γράψει πόσες φορες εδω για αυτο κι ναι ολοι θα πουν εχε υπομονη θα βρεθεί ο κατάλληλος κλπ Αλλα εδω και 3 χρόνια που θελω κτι σταθερό κατι παραπανω απο ξεπέτες δε γίνεται τιποτα, δηλαδη πόσος καιρός πρεπει να περάσει; Οι αλλοι πως βρίσκουν; Που τους γνωρίζουν ; Απλα πως;

Την αγάπη μου και τη σκέψη μου σε όλα τα φιλαράκια που μένουν στα νοσοκομεία και περιμένουν να έχουν καλύτερα αποτελέσματα στις εξετάσεις για να πάρουν ένα μικρό "ρεπό" τουλάχιστον. Δυστυχώς σε κάποιους αυτή η μοίρα έπεσε και μπαινοβγαίνουμε. Παρόλο που ο θάλαμος έχει γίνει σαν δεύτερο σπίτι πλέον για εμένα και οι νοσηλευτές οικογένειά μου, σαν το σπίτι που μεγάλωσα και έζησα δεν έχει! Ουφ! Ώρες ώρες δεν με νοιάζει πόσο θα κρατήσει όλο αυτό. Τουλάχιστον ας έχω μια ποιότητα για όσο χρόνο μου απομένει και ας μην στενοχωριέται στα κρυφά η μαμά μου. Για εμένα δεν με νοιάζει και τόσο, αλλά όταν ξέρω ότι η μαμά μου κρατάει τα δάκρυά της ενώ μέσα της σπαράζει, αυτό σπαράζει και εμένα. Αλλά όλο αυτό το μπες βγες κάνε υπομονή 7 μέρες για να είναι η 8η κάπως καλύτερη και μετά ξανά μανά από την αρχή, με έχει εξαντλήσει.

Βγαίνουμε 4 μήνες,στην αρχή ήταν φιλικό,στην πορεία εξελίχθηκε σε φλέρτ,και 3 φορές έγινε φάση χωρίς να καταλήξουμε στο σέξ.Όσες φορές την έχω ρωτήσει τί γίνεται με εμάς τελικά,μου λέει με πολύ φυσικό τρόπο ότι κάνουμε καλή παρέα!Εγώ ξέρω τί θέλω,και αυτό είναι να είμαστε μαζί.Εκείνη δέν ξέρω τί έχει στο κεφάλι της,και δέν ξέρω γιατί,αλλά μου αρέσει αυτό το αβέβαιο εκ μέρους της,και κολλάω περισσότερο.Αυτό που ήθελε να πετύχει το πέτυχε.Είναι όμως και πολύ ψυχοφθόρο ρε γμτ.

...να δημιουργησω οικογενεια..να εχω μια δουλεια να τη συντηρησω..να εχω αγαπη και να δινω πανω απο ολα..Υγεια για να μπορεσω να ανταπεξελθω στις δυσκολιες..Δυστυχως δεν καταφερα μεχρι τωρα τιποτα,οι συγκυριες και ατυχες συμπτωσεις με εκαναν πισω..Μακαρι να πανε ολα καλα για μενα και για ολους μας..Μακαρι να βρεθει ο ανθρωπος μου,η γυναικα μου.Ποσο θα θελα να νιωσω αγαπη ξανα..Μακαρι Θεε μου..!!Δεν αντεχω αλλο...

Πως νιώθει αραγε ένας άντρας, όταν ξέχνα ότι έχει παντρευτει μια γυναίκα, που μόνο μαζί του γνώρισε τον έρωτα και όταν την παντρευτηκε την έβαλε στην άκρη;Τα έχει βρει με τον εαυτό του, παιρνει ικανοποίηση βλέποντας πορνο και την αφήνει μόνη και δυστυχισμένη νιώθοντας συνεχώς την απόρριψη; Θα μου πειτε μίλησέ του... Το έχω κάνει!! Του έχω εξηγήσει ότι έχω κ εγώ ανάγκες, θέλω την ανθρώπινη επαφή, και όχι την αυτοϊκανοποίηση... Αν ήταν άλλη θα είχε κοιτάξει να βρει αντικαταστάτη, η δική μου όμως συνείδηση δεν μου το επιτρέπει... Γυρνάει στο σπίτι και έχει ήδη "ξεφουντωσει".... Και νιώθω παλι άφαντη... Δεν υπάρχει άλλη, τον έχω δει κρυφά να αυτό ικανοποιείται, έχω δει στο ιστορικό του ότι βλέπει πορνο... Όσο κ αν του έχω μιλήσει, απάντηση δεν πηρα.!!! Πονάω και δεν ξέρω τι άλλο να κάνω...

Είμαι 21 ετών, κοπέλα. Δεν έχω κάνει ποτέ κάτι με αγόρι και παρόλο που διαβάζω εξομολογησεις κι από άλλα άτομα, ίδιας ηλικίας ή και μεγαλύτερα που επίσης δεν έχουν εμπειρίες, νιώθω μειονεκτικά σε σχέση με τις φίλες μου που όλες λίγο πολυ είχαν κάποια περιπετειουλα. Κανείς όμως θα έλεγε ότι μόνη μου το δημιούργησα αυτό και ξέρω πως ισχύει. Θα εξηγήσω γιατί. Από τότε που πήγα φοιτήτρια, έδειξαν το ενδιαφέρον τους 2-3 άτομα. Αλλά, όλους τους απέρριψα. Γιατί; Δεν ξέρω, αυτό προσπαθώ να βρω κι εγώ. Για κάποιο λόγο ένιωθα οτι ήθελα να τους αποφύγω όλους, κι αυτό έκανα εν τέλει. Με τον τρόπο μου, έριχνα άκυρα. Το θέμα είναι όμως γιατί να νιώθω έτσι; γιατί ενώ έχω ενδιαφέρον για αγόρια, όταν κάποιος δείχνει ενδιαφέρον να μου βγαίνει άρνηση; Να μη δίνω καν την ευκαιρία να πάμε μια βόλτα να τον γνωρίσω περισσότερο; Έχω σκεφτεί ότι ίσως ειναι κάποιας μορφής κατάθλιψης και γι αυτό θελω να απομακρύνω όποιον με προσεγγίζει. Ίσως είναι που η κατάσταση με τον πατέρα μου είναι πολύπλοκη. Δεν ξέρω.. Πάντως και σε φιλικό επίπεδο, δυσκολευομουν και δυσκολεύομαι με τα αγόρια. Ποτέ δεν είχα κάποιον κοντινό φίλο αγόρι, νιώθω ότι όταν είμαι σε παρέα που είναι αγόρια δεν είμαι ο εαυτός μου, προσπαθώ να δείξω άλλο πρόσωπο. Κομπλαρω, δεν ξέρω τι να πω, οτιδήποτε αν πω μετά θα το σκέφτομαι και θα σκέφτομαι ακόμη τι άλλο θα μπορούσα να πω, πιο έξυπνο, που να με κάνει να φαίνομαι "cool". Και στεναχωριέμαι, γιατί έχουν σχεδόν περάσει τα φοιτητικά χρόνια, τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, κι εγώ δεν έκανα τίποτα. Και για να σας προλάβω, προφανώς και ξέρω ότι η ζωή δεν είναι μόνο γκομενοι (ούτε κάτι άλλο αξιοσημείωτο εκανα😂) αλλά νιώθω ότι δεν έχω ζήσει αυτά τα χρόνια όπως οι άλλοι. Δεν έχω εφηβικούς ή φοιτητικούς ερωτες να θυμάμαι.. Και είναι κρίμα γιατί μόνη μου περιορίζω τον εαυτό μου, δεν τον αφήνω να ζήσει όπως όλα τα άτομα της ηλικίας του, ντρέπομαι για μένα και δεν αποδέχομαι τα συναισθήματα μου ούτε διεκδικώ. Δηλαδη υπήρχαν άτομα στο λύκειο που μου άρεσαν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα το μοιραζομουν μαζί τους, και η έλλειψη μεικτών παρεων έκανε τα πράγματα δυσκολότερα. Ήμουν πάντα το εσωστρεφες παιδάκι, που δεν είναι κουλ και γαματο και αυτό με στοιχειώνει ακόμη. Ήμουν πάντα στην αφάνεια και συνεχίζω να είμαι.. Σε μια παρέα θα είμαι αυτή που δεν μιλάει πολύ, δεν έχει πράγματα να πει.. και αυτό δεν μ' αρέσει καθόλου. Όμως γίνεται ένα εσωστρεφες άτομο να γίνει εξωστρεφες; Αυτές οι σκέψεις με βασανίζουν συνεχώς.. Ξέρω ότι πρέπει να αγαπήσω τον εαυτό μου και θα προσπαθήσω να το κάνω με βοήθεια ή μόνη μου. Οποιοδήποτε δικό σας σχόλιο επίσης, είναι ευπρόσδεκτο :) συγγνωμη για το μεγάλο κείμενο.

Καλησπέρα στην ιστοσελιδα, Μετά από έναν χρόνο και με πολύ δουλειά με τον εαυτό μου συναντάω ένα άτομο που με έκανε να περάσω έναν δύσκολο χειμώνα πέρσι. Πολύ λέτε λοιπόν. Πέρσι είχα συναντήσει ένα παιδί από κοινη που είχαμε ένα φλερτ που οδήγησε σε εκδήλωση συναισθημάτων και στο τέλος το παιδί αυτό μου είπε στα κρύα ότι δεν του βγαίνει. Η απόρριψη του την ξεπέρασα δύσκολα καθώς ήταν ο πρωτος που τυχαίνει να έχουμε αμοιβαία συναισθήματα. Μου έκοψε επαφή με το μαχαίρι Χάρης την καραντίνα με βοήθησε να τον αποφύγω ευκολότερα. Όπως λέω και στον τίτλο μετα από έναν χρόνο χωρίς να έχουμε ξαναμιλήσει η βρεθεί από κοντά ΠΟΤΕ συναντηθήκαμε σε κοινή παρέα στο σπίτι μου για να παίξουμε dungeons and dragons (ένα παιχνίδι ρόλων που είναι ομαδικό και όλη η κοινή μας παρέα έδειξε ενδιαφέρον να παιξει). Είχε φτάσει από τους πρώτους και όταν έφτασε ήταν φιλικός και με αγκάλιασε διαφορετικά και εννοώ όχι το γρήγορο το φιλικό που κάνουμε συνήθως. Λογικό οκ. Μετά μέσα στο παιχνίδι έδειχνε ένα φλερτικο προφίλ στον εαυτό μου και λίγο παραστατικό θα έλεγα. Όταν έφυγε είχε ξεχάσει ένα ενεργειακό ποτό που έφερε και είπα να τον πειράξω λίγο και δεν έδειξε το χαλαρό άτομο που είδα στο παιχνίδι παρόλο που ξεκίνησε αυτός να μου στέλνει μνμτ εν όψη αυτής της συνάντησης. Του έγραψα ότι ελπίζω να πέρασε καλά και περιμένω τι θα κάνει ο χαρακτήρα που υποδύεται τι θα κάνει. Δεν το διάβασε αλλά δεν με απασχολεί... Τώρα πίνω ένα ποτήρι Κόκκινο κρασί να χαλαρωσω και πινοτνας αναδύονται συναισθήματα αμφιβολίας Μήπως έκανα κάποια λάθος κίνηση που τον έφερε σε δύσκολη θέση.

Πήγα στο γιατρό παθολόγο, να γράψω εξετάσεις γενικές, αδερφή μιας συμμαθήτριες μου αλλά δεν το ήξερα όταν πήγα, είμαι 38 κ άρχισε να μου λέει γιατί δεν έχω κάνει παιδί ακόμα κ αν έχω παντρευτει κ δεν θα μπορώ σε λίγο καιρό( εγωβεβαια είμαι σε φάση προσπαθειών αλλά οκ) ένιωσα πολύ άσχημα, της είπα θα το σκεφτώ αλλά μετά θύμωσα που δεν την έβαλα στη θέση της, που ξέρει η μαντάμ το ιστορικό του καθενός και τι την νοιάζει εχω από μόνη μου το άγχος

1,5 χρόνο μετά τον χωρισμό μας, δεν την έχω ξεπεράσει ακόμα. Έρχεται στο μυαλό μου έστω για λίγο κάθε μέρα, ακόμα δεν μπορώ να με φανταστώ με άλλο άτομο. Στα μάτια μου είναι ακόμα ο πιο όμορφος άνθρωπος, την θαύμαζα και την θαυμάζω. Είπε πως δεν θέλει να μιλάμε και έτσι και έγινε, την άφησα ήσυχη, αλλά συνέχεια αναρωτιέμαι πως περνάει, αν είναι καλά, αν με σκέφτεται ποτέ με καλή διάθεση και όχι πικρία... Κάποια στιγμή θα την ξεχάσω.