ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το αγόρι μου εδώ και λίγο καιρό λόγο εξεταστικής και δουλειάς εχει αλλάξει εντελώς συμπεριφορά. Καταλαβαίνω απόλυτα ότι είναι δύσκολη περίοδο αλλά αρχίζω και νιώθω πολύ άσχημα. Προσπαθώ να κάνω ότι μπορώ να μην ενοχλώ να όσο διαβάζει γενικά περιορίσαμε τις εξόδους μας για να έχει αρκετό χρόνο λόγο και δουλειάς. Αλλά αυτή η συμπεριφορά που έχει που με κάνει να νιώθω ότι δεν θέλει με στεναχωρεί παρά πολύ. Και εγω έχω περάσει δύσκολο με θέμα σχολής δουλειά αλλά προσπαθούσα να είμαι όσο γίνεται σωστή μαζί γιατί δεν φταίει αυτός σε κατι και δε η σχεση μας. Απλά νιώθω ότι κατι δεν πάει καλά με την σχέση μας και δεν μου βγαίνει από το μυαλό.

Για πόσο μπορεί να συμβαίνει; Να διατηρείται μία φιλία που είχε εξελίχθει κάποια στιγμή σε φλερτ που οι συνθήκες δεν άφησαν να ευδοκιμήσει, να υπάρχουν αισθήματα ανομολογητα και συνεχίζει ως φιλία που πραγματικά θα ήταν ιδανική και χωρίς το ερωτικό στοιχείο στο μυαλό. Τι μπορεί να κάνει μια τέτοια σχέση να κρατάει έτσι;Είναι αληθινή φιλία πέρα από όλα ή ο λόγος ύπαρξης της είναι να τρέφεται η ελπίδα ότι κάπου κάπως κάποτε; Υ.Γ. Με το μαλακό, σας παρακαλώ.

Πως γίνεται κάθε φορά κάποιον που να έχω προτεραιότητα να είμαι προτεραιότητα για αυτόν στην αρχή να μου συμπεριφερεται τελεια και μετά από καιρό ούτε καν μετά από λίγες μέρες (μιλαω από 1 χρόνο και πανω που εγώ έχω δεθεί σαν τον μαλακα) να αλλάζουν πρόσωπο και να δειχθούν αυτό που πραγματικά είναι...Και αναφέρομαι περισσότερο στο φιλικό κομμάτι...Γιατί προσωπικά είμαι της άποψης ότι οι φίλοι μενουν ενώ οι γκομενοι φεύγουν... Τέλος πάντων...Με όσους φίλους μου η φίλες μου έχω βάλει προτεραιότητα και έχω δεθεί τρομερά μαζί τους μετά από αρκετό χρονικό διάστημα βγάζουν έναν άλλον εαυτό...Όχι τόσο επικοινωνία, λιγότερος σεβασμός και κατανόηση, εγωισμός και τα λοιπά...Ενώ εγώ τους συμπεριφερομαι ίδια όπως στην αρχή με την ίδια και απαράλλαχτη τεράστια δοτικοτητα που τους παρέχω...Πραγματικά απογοητευομαι...Και δεν μπορώ να καταλάβω τι φταίει γιατί πάντα στο τέλος εγώ πληγωνομαι...Αυτή τη στιγμή κατάλαβα ότι η κολλητη μου δεν είναι το πρόσωπο με το οποίο ταιριαζω πραγματικά ενώ τόσο καιρό το θεωρουσα soulmate...Άλλαξε μου συμπεριφερεται με τεράστια αδιαφορία και νευραα ...Αυτά...Τι φταίει;

Ήρθε ο καιρός να διηγηθώ κι εγώ αυτό που με απασχολεί τον τελευταίο καιρό. Εδώ και 3+ μήνες περίπου γνώρισα μέσα από ένα chat μια κοπέλα, με την οποία από την αρχή κάναμε κλικ σε επίπεδο χιούμορ. Με τον καιρό η επικοινωνία μας γινόταν πιο συχνή και πιο ερωτική εντός και εκτός τσατ, μέσω τηλεφωνημάτων και μηνυμάτων. Φτάσαμε να ξέρουμε σχεδόν τα πάντα η μια για την άλλη, χωρίς βέβαια να έχουμε βρεθεί ποτέ. Κάθε φορά που έκανα νύξη για το να συναντηθούμε, το αρνιόταν με τη δικαιολογία ότι δε θέλει να έχει κάτι πολύ κοντινό irl με κάποια κοπέλα που γνώρισε μεσα από τσατ. Εγώ εντούτοις επειδή καταλάβαινα ότι νοιάζεται, προσπαθούσα να την μεταπείσω, περιγράφοντας το πως θα ήταν η φάση μας, με αποτέλεσμα να της δώσω ενα τελεσίγραφο του τύπου "αν δε βρεθούμε, ας μη μιλήσουμε με τη νέα χρονιά", το οποίο και δεν αποδέχθηκε. Μετά από λίγες ημέρες βέβαια εγώ συνέχισα την επικοινωνία, χωρίς πλέον να έχω κάποια παραπάνω προσδοκία για το από κοντά μας. Πλέον έχει αποκατασταθεί η επικοινωνία μας, όμως θέλω να ρωτήσω πόσο ευσταθεί να συνεχίζω κάτι που ξέρω ότι δε θα βγάλει κάπου, αν ακόμα και μέσω μιας τέτοιου είδους επαφής, το άτομο αυτό με γοητεύει παραπάνω απ' ο,τι έχω με άλλα άτομα στην κανονική ζωη;

Πραγματικά νιώθω την ζωή μου σαν κάποιος να έχει πατήσει pause. Είμαι δουλειά σπίτι, σπίτι δουλειά τώρα και με την τηλεργασία μόνο σπίτι. Είμαι 30 ετών γυναίκα και η μόνη διασκεδαση είναι να πάω για καφέ ή φαγητό με καμία φίλη μια στο τόσο και αυτό μέχρι τις 12.00, μετά πάλι σπίτι. Παλιότερα πήγαινα γυμναστήριο, χορό, εκδρομές με γκρουπ, συναυλίες κλπ. Τώρα τίποτα έχουν κοπεί όλα γιατί φοβάμαι να μην κολλήσω όχι τόσο για εμένα αλλά για τους γονείς μου, οκ είμαστε εμβολιασμενοι αλλά και πάλι είναι ρίσκο.Που να γνωρίσεις κόσμο πια; Θέλω να γνωρίσω και κάποιον για σχέση και έχει γίνει πολύ δύσκολο ακόμη και αυτό με την όλη κατάσταση, έχετε γίνει και οι άντρες άστα να πάνε, σας κοιτάμε ρε σεις στο δρόμο στα καφέ, στα μέσα, παντού, μπας και μας μιλήσετε, αλλά χαμπάρι δεν πέρνετε, πείτε ένα γεια και ας πέσει κάτω. Πως έχετε γίνει έτσι;Διακρίνω πολύ αδιαφορία και φόβο. Αναρωτιέμαι αν μόνο εγώ και οι φίλες μου το βλέπουμε έτσι. Και μη μου πείτε για Tinder και άλλες βλακείες γιατί έχει καεί η γούνα μου με ότι έχω συναντήσει από εκεί μέσα.

Είμαι μαζί με τον αρραβωνιαστικο μου 6 χρόνια και είπαμε το καλοκαίρι να παντρευτούμε. Πριν κανονίσουμε το γάμο είχε σταματήσει τη δουλειά του για την μπορούσε άλλο εκεί. Τις μέρες που δεν δούλευε δεν έψαχνε για άλλη δουλειά. Μετά από 2 μήνες κατέληξε ότι θέλει να πάει πάλι στη δουλειά. Τώρα ξεκίνησε πάλι τα ίδια. Λίγο πριν το γάμο ξεκίνησε πάλι τα ίδια. έχω κουραστεί. Θέλω να ζήσω και είναι συνέχεια μέσα στο άγχος. Δεν είναι σταθερός. Με πρόβληματιζει πολύ η στάση του. Δεν ξέρω πως να φερθω

Αρχικά να σχολιάσω πως εύχομαι να έχετε μια όμορφη μέρα. Είναι δύσκολες οι μέρες και συνήθως όσοι εξομολογούμαστε εδώ δεν έχουμε και πολύ θετικά vibes στα λεγόμενα μας. Άλλα, στο θέμα μας... Δεν ξέρω ποιος μπορεί να ταυτιστεί ή όχι. Τα παιδιά που δίνουν εξεταστική; Τα παιδιά με τις πανελλήνιες; Αρκετοί υποθέτω. Αλλά, έχει κανείς καμιά ιδέα πώς να βρεθεί όρεξη για διάβασμα; Πραγματικά όμως, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ με τίποτα, και έχω πολύ ανάγκη να διαβάσω γιατί αλλιώς δεν θα πετύχω τον στόχο μου, για 2η φορά. Κάθομαι και το μυαλό μου ταξιδεύει σε οτιδόποτε άσχετο. Και στο τέλος καταλήγω να διαβάζω τελευταία στιγμή και τρέχω και δεν φτάνω. Και ενώ το κίνητρο να διαβάσω θα έπρεπε να είναι η σχολή που θέλω να εισαχθώ απλά κάθομαι και παλεύω να βάλω ό,τι λεει το βιβλίο μέσα στο κεφάλι μου. Η ειρωνεία είναι πως ξεκίνησα πολύ δυναμικά και αποφασιστικά και τώρα νιώθω ότι έχω πάρει τη κάτω βόλτα. Έχει κανείς tips για αποτελεσματικό διάβασμα; (και ίσως κάποιο έξτρα tip για την αναβλητικότητα;).

Η πρώην μου όπου με βλέπει αλλάζει πεζοδρόμιο. Δεν με κοιτάει στα μάτια ή προσπαθεί να κρυφτεί για να μην έχουμε καμία επαφή. Προσπάθησε για επανασύνδεση πριν κάτι μήνες ενώ είχε σχέση (ή πέρναγε καλά δεν ξέρω) και απ' όταν την ξεμπρόστιασα δεν έχει το σθένος ούτε να με αντικρίσει. Πανικοβάλλεται, ντρέπεται. Κατεβάζει το κεφάλι. Εγώ από την μεριά μου αν και 30 χρονών πλέον επιδιώκω να την κάνω να συμπεριφέρεται έτσι. Πχ μπορεί να την δω να περνάει από έναν δρόμο και επίτηδες περνάω από εκεί με στυλ ότι δεν την είδα ώστε ή να αλλάξει καιρό είτε να αναγκαστεί πχ να μπει σε κάποιο μαγαζί να ψωνίσει. Το διασκεδάζω επειδή ξέρω ότι έχει κόμπλεξ αλλά μήπως κι εγώ δεν πάω πίσω; Είμαι σοβαρός άνθρωπος; (πάντως το απολαμβάνω)

Τελικά όσοι έχουν "πολλά να δώσουν" εννοούνε ότι θέλουν "πολλά να πάρουν". Και όσο για τα "πολλά" που δίνουν ,είναι να σου πρήζουν το συκώτι.Τι είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι καθόλου; Ε αυτό θα σου δώσουν και με το παραπάνω θες δε θες.Ουστ.

Καλησπέρα.Άλλη μια μέρα 7 το πρωί άυπνη και κάθομαι και συλλογίζομαι για τον τρόπο ζωής μου .Κάθε μέρα άπραγη, φοιτήτρια γαρ(όχι ότι αυτό το δικαιολογεί), απλά οι γονείς μου θέλουν να περνάω τον χρόνο μου διαβάζοντας για να τελειώσω και συντηρούν με τον τρόπο τους μια κατασταση για εμένα όχι και τόσο υγιή.Εγώ τους έχω πει βέβαια ότι τον τελευταίο χρόνο έχω διάφορες ανησυχίες και θέλω να ψαχτώ γενικότερα λίγο στην ζωή μου,να δω ποια πραγματικά είμαι και τι ενδιαφέροντα έχω .Έχω μείνει προσκολλημένη εδώ και δύο χρόνια και λόγω covid και δεν κάνω τίποτα,η ζωή μου είναι τέρμα ανιαρή.Και αυτή η στασιμότητα μου φυσικά, με οδήγησε στο να μην έχω φίλους,αφού κάθε ΠΣΚ αργίες καλοκαίρια επέλεγα εδώ και 3 χρόνια να γυρίζω στο πατρικό μου ,σε μια ρουτίνα δηλαδή,που δεν έχει ν μου προσφέρει τίποτα , μόνο σαπίλα.Τώρα σχεδιάζω μια επανάσταση ας πούμε στο μυαλό μου,που ευελπιστώ να βοηθήσει.Αφού λέω πως έχω συμβιβαστεί ως ένα σημείο με τον χαρακτήρα μου λέω να πορευθώ με αυτόν. Εννοώ βαρέθηκα να γκρινιάζω ότι δεν έχω φίλους ή κάθε μέρα να αναβάλλω μία εναλλακτική δραστηριότητα που λέω να ξεκινήσω και να αράζω ξανά σπίτι.Δίνω εδώ και καιρό παράταση στον εαυτό μου ότι τώρα θα βρεις φίλους στην σχολή,τώρα θα κάνεις μια σχέση αλλά δεν δεν δεν , βαρέθηκα.Πόσο βοηθητικό πιστεύετε ότι θα είναι να πάω να πιω έναν καφέ μόνη μου,ή να πάω ένα ταξίδι στο εξωτερικό μόνη μου ,που σκέφτομαι εδώ και 3 χρόνια και δεν βρίσκω παρέα; Δεν είναι ότι μου λείπει ένας καφές,αλλά πιο πολύ θέλω να μου φύγουν τα απωθημένα,και κυρίως να σπάσω την ρουτίνα.Όμως και η μοναξιά είναι καλό όταν συνηθίζετε ή είναι καλό να βάζεις τον εαυτό σου σε μια διαρκή προσπάθεια κοινωνικοποίησης,που όμως αν είσαι ντροπαλή όπως εγώ, συνήθως αποτυχημένης;Εγώ κατά βάθος θα ήθελα μέσα αυτή την προσπάθεια , από δραστηριότητες και ταξίδια να βρω 3 4 φίλους,με κοινά ενδιαφέροντα επιτέλους γιατί πιστεύω ότι μια παρέα έχει πολλά να προσφέρει,και παράλληλα να γίνω ένας άνθρωπος ανήσυχος για την ζωή ,σε επαγρύπνηση όχι μια βολεμένη στην οικογένεια με τα ψυχολογικά να με περιμένουν στην γωνία.