ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και 7 μήνες έχω κλειστεί στον ευατο μου κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εξαιτιας ενώ άσχημου συμβάντος που με κατέστησε 2 μήνες στο κρεβάτι έχασα την δουλειά μου,φιλους κλπ με αποτέλεσμα να με επηρεάσουν όλα μαζί. Μετά από αυτό αρχισα να επανέρχομαι σιγά σιγά βρίσκοντας μια δουλειά συμβάσεως 3 μηνών μόνο δυστυχώς αλλά ήταν καλή θέση και το κύρος όποτε λέω καλύτερα από το τιποτα. Η μόνη μου ασχολία ήταν η δουλειά, όσοι φιλοι μου ειχαν απομείνει ήταν εκτός πόλεως. Τα Χριστούγεννα παρόλο που δεν δούλευα τα πέρασα όμορφα έβγαινα όσο δεν είχα βγει τους υπόλοιπους μήνες αλλά τώρα πάλι κλείνομαι περιμενωντας προτιστως μια δουλειά. Αυτό που με ενοχλεί είναι γιατί ο περίγυρος οικογένεια και φιλοι με πιέζουν ειδικά στο θέμα της δουλειάς. Ρε παιδιά πείτε με τρελή αλλά εχω κάνει 2 σεζόν και ήταν οι χειρότεροι περίοδοι της ζωής μου σωματικά και ψυχικά, ολες αυτές οι δουλειές ποδαριού πραγματικά respect σε όσους τις κάνουν εγώ όμως πλέον δεν έχω την δύναμη και ειδικά την σωματική μετά από τον τραυματισμό που είχα το καλοκαίρι, δηλαδή τρελαίνομαι το ποσο αναίσθητοι είναι όλοι τους δεν κοιτάνε τα δικά τους χάλια. Κ μιλαμε ειδικά για την οικογένεια μου που είχα την παράδοση να δουλεύει ο άντρας κ η γυναίκα σπίτι. Κάπου εδώ θέλω να πω ότι όσους βλέπεται άπραγους δεν σημαίνει ότι δεν το γνωρίζουν απλά χρειάζονται βοήθεια,κατανόηση κ αγάπη. Όλοι με συγκρίνουν με το παλιο ευατο που δεν έβαζα κωλο κάτω κ κανεις δεν σκέφτεται ότι ίσως ειναι αποτέλεσμα με όλα όσα έχω περάσει.

Καλησπέρα σε όλους. Έχω ένα θέμα που με ενοχλεί την μισή μου ζωή σχεδόν. Είμαι τέρμα ευαίσθητη (καρκίνος κλασσικά).. αλλά με έχουν κάνει να ντρέπομαι για αυτό. Λίγο να μου πατήσει κάποιος την φωνή στην δουλειά τα δάκρυα έχουν προλάβει να μουσκέψουν τα μάτια μου..είναι εξωφρενικά δύσκολο γιατί δεν θέλω να είμαι έτσι ..και ειδικά σε συνδυασμό με τα έντονα ξεσπάσματα θυμού; Ότι χειρότερο! Όλο αυτό θεωρώ είναι αποτέλεσμα λεκτικής κακοποίησης από την οικογένεια μου..χρονια ολάκερα με σύγκριναν με άλλα παιδιά, χρόνια ολάκερα με υποτιμούν.. έχω κουραστεί ψυχολογικά. Σε τεράστιο βαθμό..νιώθω ότι είμαι μόνιμα μια απογοήτευση! Λίγο να βάλω τα κλαμματα αρχίζουν ''εχω βαρεθεί τις ευαισθησίες σου.. ξυπνά!" Ναι είμαι 33...και δεν έχω μάθει να το ελέγχω. Είμαι φουλ συναισθηματική..σκοτώστε με! Γιατί το κάνουν να μοιάζει λες και έχουμε κάποιο καρκίνωμα; Ξέρω ότι όταν δεν έχεις μάθει να το ελέγχεις είναι πολύ βαρύ. Αλλά έχω απελπιστει... ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ δεν γκρινιάζω καν ίσα ίσα- η γκρινια είναι ένα συναισθηματικό που απεχθάνομαι- και απλά κοιτάω την δουλειά μου, προσπαθώντας να γίνω πιο σκληρή. Το οξύμωρο είναι όμως ότι σε πολύ σοβαρές καταστάσεις τύπου θάνατοι κλπ...είμαι παγοκολώνα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω..ενώ νιώθω τότε τον πόνο..δεν μπορώ να τον εκφράσω! ...δεν ξέρω ειλικρινά...

Δεν την έζησα ποτέ μου.. δέχτηκα έντονο μπούλινγκ σε όλο το γυμνάσιο και το λύκειο...όλη μου η εφηβική ζωή ήταν διαδικτυακές συζητήσεις, ταινίες και παιχνίδια.. μου λείπει αυτή η εφηβική αφέλεια και ονειροπόληση που είχα τότε (και ας δεν την έζησα ποτέ στην πράξη) και όταν βλέπω π.χ κάποια ταινία που είχα δει τότε και θυμάμαι τον τότε εαυτό μου, νιώθω μία απίστευτη νοσταλγία.. θα ήθελα να γυρνούσα το χρόνο πίσω και ας δεχόνουν το ίδιο μπούλινγκ, αρκεί να ξανάνιωθα και αυτή την υπέροχη προσμονή και τον ενθουσιασμό για το μέλλον..επειδή τότε φανταζόμουν το μέλλον υπέροχο, μαγικό, φανταστικό, πως θα είχα φίλους, κοπέλα και τόσα άλλα, οπότε αυτή η κατάσταση είναι απλά παροδική και πρέπει απλά να την απολαύσω όσο κρατάει..που να ήξερα οτί 10+ χρόνια μετά από τότε, τίποτα δεν άλλαξε...πάλι χωρίς φίλους και χωρίς σχέση είμαι αλλά και χωρίς την εφηβική ονειροπόληση και ελπίδα...δεν υπάρχει πλέον το "μέλλον" που με το μυαλό του εφήβου σε περιμένει, πάντα φωτεινό και υπέροχο...δεν ελπίζω σε κανένα μέλλον πλέον...ήταν οι καλύτερες μέρες της ζωής μου και δεν τις έζησα όπως θα έπρεπε, δεν με άφησαν να τις ζήσω...κοιτάω προφίλ παλιών συμμαθητών μου...όλοι πλέον είναι ή παντρεμένοι ή σε σχέση, όλοι έχουν φίλους..είχαν υπέροχη εφηβεία και μετά πήραν το δρόμο τους...εγώ έμεινα όπως τότε, μόνος και μοναχικός...ζηλεύω όλους όσους είναι τώρα έφηβοι..δεν έχουν ιδέα πως ό,τι ζούνε θα τους λείψει μόλις περάσει η εποχή, ακριβώς μόλις συνειδητοποιήσουν τι ζούνε τότε και θα εξατμιστεί στον αέρα... τον χρόνο να κάνεις όλα όσα θέλεις..την εκρηκτική ενέργεια να περπατάς όλη μέρα...τον απίστευτο ενθουσιασμό με όλα...τις ορμόνες στο κόκκινο και την αμηχανία του οτιδήποτε με το αντίθετο φύλο... όμορφες (με τον τρόπο τους) αναμνήσεις που δε θα τις ξαναζήσεις ποτέ με την ίδια ελευθερία και ένταση... στα 15 μου σίγουρα δεν το εκτιμούσα αλλά τώρα στα 27 μου ναι, θα έκανα τα πάντα για να ένιωθα και να σκεφτόμουνα το ίδιο όπως τότε... ελπίζω κάποτε να νιώσω ξανά έτσι...

Δυσκολεύομαι υπερβολικά πολύ να ξυπνήσω το πρωί. Βαζω 7-8 ξυπνητήρια (!) αν εχω να πάω σε σημαντική δουλεια. Διαφορετικά ξυπνάω 12.30. Καθε μερα . Δέκα χρόνια τώρα. Τραγικό; Νιώθω τοσο άχρηστη βρε παιδιά πάνω στο θέμα αυτό. Και είμαι στην πιο παραγωγική ηλικία υποτίθεται. Ενώ νιωθω ενοχές, δεν κάνω τιποτε να το αλλάξω γιατι είναι πάνω απο τις δυνάμεις μου. Στο Λύκειο έχασα σχεδον όλες τις πρώτες ώρες. Όμως ήμουν άριστη μαθήτρια και γι ´αυτό δεν εμεινα στην ίδια τάξη. Δεν έχω κίνητρο να ξυπνήσω το πρωί. Πάσχω απο κατάθλιψη και το παλεύω με τις δικές μου δυνάμεις. Θα ήθελα να μου πείτε τί σας κινητοποιεί να ξυπνάτε το πρωΐ για να πάτε στην δουλειά σας. Πώς το μπορείτε αυτό?? Θέλω να βρω πρωϊνή απασχόληση γιατί με βρίζουν όλοι και με θεωρούν κοπρ@σκυλο.Ντρέπομαι τοσο πολύ που χάνω τα χρόνια μου έτσι. Κάποιους τρόπους/ιδέες που σας ωθούν να ξυπνάτε νωρίς;

Όλα αυτά που έχασα εξαιτίας του εθισμού μου στον τζόγο. Είμαι 35 και δεν έχω κάνει σχεδόν τίποτα μεγάλο στην ζωή μου που να θέλει αρκετά χρήματα, όπως π.χ να αγοράσω ένα αυτοκίνητο, δυστυχώς αυτά που έχω χάσει είναι τόσα που οχι αυτοκίνητο αλλά αυτοκίνητα καινούργια θα είχα αγοράσει. Ο τζόγος είναι καταστροφή σκέτη, πλέον έχω διορθωθεί λίγο και ξοδεύω πολύ λιγότερα σε αυτόν αλλά όλο αυτό μου στοίχησε ακόμα και φίλους, φίλους που δεν πήγαινα μαζί τους για φαγητό, καφέ κτλπ για να παω να παίξω ή επειδή δεν είχα λεφτά για να βγω. Χώρια η κατάθλιψη, είχα που είχα τα προβλήματα μου το να χάνω τεράστια ποσά με έριχνε ακόμη περισσότερο στην δίνη της λύπης. Μια δεκαετία ολόκληρη πήγε χαμένη απο την ζωή μου σε όλους τους τομείς γιατί δυστυχώς πολλά ξεκινάνε με τα χρήματα, το ένα φέρνει το άλλο. Ας ελπισω πως δεν θα ξανακυλησω

Eνιωσα πραγματα για καποιον που δεν επρεπε να νιωσω εξαρχης. Δεν τα ειχαμε ποτε αλλα ειχαμε περασει στιγμες μαζι. Ειχα να ερωτευτω εδω και πολλα χρονια μεχρι που τον γνωρισα περσι και με χτυπησε κατακεφαλα. Αυτο μεταξυ μας εληξε απο δικη μου αποφαση διοτι εβλεπα οτι αλλα ελεγε και αλλα εκανε και με μπερδευε. Και επειδη δεν μου αρεσουν αυτα τα παιχνιδια, σταματησα να εχω επαφες μαζι του. Δυσκολευομαι να τον ξεπερασω. Δεν εχω προχωρησει με κανεναν εδω και αρκετο καιρο διοτι θελω πρωτα να το ξεπερασω και μετα. Τωρα τελευταια με πολιορκει ενας , με τον οποιο εχουμε γενικα φιλικες επαφες, τουλαχιστον απο τη μερια μου. Μου αρεσουν οι συζητησεις μαζι του , εχει χιουμορ , του αρεσει η παρεα μου και μου εχει δειξει ανοιχτα οτι του αρεσω. Φαινεται συνεσταλμενος και σοβαρος τυπος. Ομως εγω του ειπα οτι δεν θελω να ξεκινησω κατι τωρα, διοτι θελω να το παω σιγα σιγα, να τον γνωρισω κτλ. Αν νιωσω κατι στη πορεια, θα ξεκινησω κατι μαζι του. Αλλιως δεν προκειται να το προχωρησω. Ομως πως θα καταφερω να ξεπερασω εν τελει τον αλλον ωστε να μπορεσω να ειμαι σε θεση να προχωρησω? Θα αργησει αυτο?? Δεν μου εχει ξανα συμβει κατι αναλογο.Ειμαι προβληματισμενη.

Είμαι 22 χρονών αγόρι και μου αρέσει πάρα πολύ μια κοπέλα που είναι περίπου ( 30-40 χρονών ). Μου αρέσει πάρα πολύ , την σκέφτομαι συνέχεια , είναι πανέμορφη αλλά διατάζω να της ζητήσω να βγούμε. Είναι ελεύθερη. Υπάρχει οπτική επαφή ( κοιταζόμαστε συχνά ). Μια μέρα πήρα την πρωτοβουλία και της έδωσα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Της άρεσε πάρα πολύ. Μετά πέρασε λίγος καιρός και δεν μου έχει πει η δείξει κάτι , αλλά υπάρχει συχνή οπτική επαφή και λέμε τα τυπικά ( τι κάνεις ; …). Μου γελάει καμία φορά στην αρχή που με βλέπει. Τι να κάνω ;; Να της ζητήσω μα βγούμε ;;. Δεν ξέρω τι να κάνω , δεν δείχνει καθαρά σημάδια.

Εδώ στα ακριτικά ΒΠ 😂,χιονίζει και το 'χει στρώσει.Άναψα το τζάκι,έβαλα κρασί,τα κρεατικά είναι σε φάση μαριναρίσματος,και περιμένω από στιγμή σε στιγμή να έρθει το "αίσθημα"😍,εκτός των άλλων λόγων και για να ψήσει,γιατί είναι ειδικός σε αυτό! Παραδέχομαι με απόλυτη βεβαιότητα και ανεπιφύλακτα,πως αυτή η Κυριακή είναι η καλύτερη μου μετά από πολύ πολύ καιρό! Ευχές και σε όλους εσάς,να περάσετε καλά ό,τι και άν κάνετε!

Όταν βλέπω ζευγάρια που είναι μαζί και κρατιούνται χέρι-χέρι ή φιλιούνται ή σκύβουν στοργικά ο ένας στον ώμο του άλλου αισθάνομαι όμορφα. Έχω αποβάλλει το παλαιότερο έντονο αίσθημα ζήλειας που ένιωθα. Κακία δεν είχα ποτέ αλλά ζήλευα έντονα. Πλέον έχω φτάσει σε ένα επίπεδο που χαίρομαι κι εύχομαι να διαρκέσει ο έρωτάς τους για όσο το επιθυμούν. Χαίρομαι που υπάρχει έρωτας στον κόσμο κι ας μην τον έχω εγώ. Και χθες ήταν όμορφα εκεί που ήμουν και προσπέρασα κι αυτούς που φιλιόντουσαν μπροστά μου ακουμπισμένοι στον τοίχο. Ονειρεύομαι κι έναν έρωτα για μένα. Το ονειρεύομαι και το ελπίζω κάθε μέρα. Είμαι στην αρχή ενός έρωτα που γεμίζει την καρδιά μου αλλά χρειάζεται πολλή προσπάθεια, έχω δρόμο ακόμα. Είχα ανάγκη να νιώσω αυτό το γλυκό συναίσθημα και την σκέφτομαι πλέον όλη μέρα. Δεν ξέρω πώς θα καταλήξει αυτό, ούτε με νοιάζει. Πιθανότατα στο τίποτα θα καταλήξει. Χαρίζω κι ένα όμορφο τραγούδι σε όλους τους αναγνώστες της στήλης, ελπίζω να σας αρέσει, να βάλει λίγη μελωδικότητα στην Κυριακή σας: https://youtu.be/Opyww2OuADU

Καλημέρα Σας Παιδιά.Είναι λίγο μεγάλη η ιστορία μου ίσως και μερικοί αγανακτίσετε αλλά θέλω πραγματικά μια λύση.Είμαι σε μια σχέση τον τελευταίο ένα μισή χρόνο,του παρείχε φουλ ελευθερία τον πρώτο καιρό χωρίς να παίρνω τηλέφωνα όταν βγαίνει έξω και χωρίς να ρωτάω που θα πάει και με ποιον θα βγει..μετα από καιρό τον χρειάστηκα και του τηλεφώνησα Ωστόσο δεν το σήκωσα στη συνέχεια άρχισα να παρατηρώ τις κινήσεις του μέσα στο σπίτι κι κάτι δεν πήγαινε καλά.. δεύτερη φορά εξω τον ξαναπαιρνω τηλ δεν το σηκώνει..την επόμενη φορά το ίδιο και έτσι μου μπήκαν ψύλλοι στα αυτιά...κι είχα δίκιο...γυρναω από την δουλεια ένα βράδυ και τον είχε πάρει ο ύπνος με το κινητό στο χέρι.. Και είχε ένα μήνυμα από ζωή μου..(εγώ ήμουν αυτή) κι από κάτω από γυναικάρα μου..τον ξύπνησα του λέω να μου εξήγησε μου λέει την γράφω αυτή έχουμε χωρίσει το ξέρεις και απλά δεν μπήκα στην διαδικασία να αλλάξω το παρατσούκλι..οκ οκ..δινω ευκαιρία την επόμενη φορά βρήκα στον υπολογιστή του φωτογραφίες που είχε μαζί της σε εκδρομή ενώ για εμένα και για το σπίτι μας δεν είχε λεφτά Όχι εκδρομή να με πάει ούτε λογαριασμους να πληρώσει...και γίνεται ένας χαμός και άρχισε να μου λέει ότι ήθελαν να λουσουν κάποια πράγματα κι Ότι εμένα αγαπάει και εν τέλη τον πόρτα εγώ που δεν βγαίναμε όπως ήθελε...δινω πάλι ευκαιρία όπου μετά από μήνες φτάνουν τα γενέθλια του(εδώ να εξηγήσω ότι έχει μια πρώην που έχει έρθει στην πόλη γι αυτόν είχαν 5 χρόνια σχέση μαζί της και με αυτήν έχει και καλά φιλικές σχέσεις)βγαίνει που λέτε έξω και καλά έξω με μια φίλη του και εν τέλη βγήκε με αυτή την πρώην και Όχι μόνο αυτό η αδερφή του κάνει κολλητή παρέα μαζί της και Του σβησανε μαζί τούρτα το πρωί και το βράδυ ήρθε η αδερφή του σπίτι μας να σβήσει και μαζί μας τούρτα.. έχω δει πολλά μηνύματα τους..με αυτήν την πρώην μιλάνε κάθε μέρα τον παίρνει τηλέφωνο για να τον ξυπνήσει του δίνει αναφορά που είναι και τι κάνει αν γύρισε σπίτι τον παίρνει τηλέφωνο για να πάει να την πάρει κτλπ όλα αυτά υποτίθεται ότι εγώ δεν τα ξέρω και βγαίνει κρυφά μαζί της..ξερω ότι Είναι μια τοξική σχέση Που πλέον Με Έχει αλλάξει κι Έχει κάνει κι εμένα τοξική κι ελεγκτική αλλά για μένα για να χωρίσω όπως θα μου πείτε όλοι θέλω να τους δω με τα μάτια μου εκείνη την στιγμή να πάω και να του πω να μαζέψει τα πράγματα του από το σπίτι μου..θεωρω ότι αν δεν έχω κάποιο χειροπιαστό στοιχείο που θα τον δω εκείνη την στιγμή δεν θα καταφέρω τίποτα γιατι πάντα προσπαθεί να βγει από πάνω και συνεχώς με τουμπαρει